شرکت ملی پالایش و پخش فراورده‌های نفتی هنوز اقدامی در راستای بررسی حادثه پمپ بنزین خیابان ادبجو و رسیدگی به این حادثه به عمل نیاورده است.
به گزارش ایسنا-منطقه مرکزی، پس از درج خبر مربوط به فداکاری امید محمدی در حادثه آتش‌سوزی پمپ بنزین ادبجو واقع در شهر اراک در روز اول آبان‌ماه در سایت ایسنا، علی‌رغم عکس‌العمل‌های بسیاری که توسط مسوولان استان صورت گرفت و در پی آن با همکاری برخی ادارات و نهادهای استان از قبیل کمیته امداد، بهزیستی، استانداری و فرمانداری، بیمارستان ولی عصر(ع) دراین رابطه روبرو بودیم اما، هنوز اقدام قابل توجهی در تامین خسارت وارده به این جوان فداکار صورت نگرفته است.
مسئله دیگری که در این رابطه باید مورد توجه قرار گیرد این است که، شرکت ملی پالایش و پخش فراورده‌های نفتی ایران علی‌رغم ادعای جبران خسارت وارده در صورت ثابت شدن فداکارانه بودن اقدام محمدی، هنوز نسبت به بررسی این حادثه اقدام قابل توجهی صورت نداده و متاسفانه مشکلات زندگی این جوان فداکار کماکان ادامه دارد.
خانم کارچانی همسر محمدی نیز در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا ضمن تایید سخنان همسرش در خصوص واقعه مذکور، به مشکلاتی که در این مدت به آن دچار شده‌اند اشاره کرد و گفت: نه تنها برای پرداخت بدهی‌ها با مشکل مواجه هستیم بلکه، هیچ راهی برای تامین هزینه زندگی نیز نداریم.
در این میان یکی از مسائل مهمی که به دنبال این گزارش بر ما آشکار شد، عدم رعایت مسائل استاندارد در پمپ بنزین مذکور و همچنین عدم توانایی کارکنان این جایگاه در خصوص کار با وسایل اطفاء حریق است که به گواهی شهود حاضر در صحنه حادثه، این عدم توانایی در کنترل حادثه مذکور که می‌تواند یک حادثه آشنا و قابل پیش بینی در هر جایگاه سوختی بوده و طبیعتا کارکنان هر جایگاهی از این دست باید نسبت به کار کردن با وسایل اطفا حریق آشنا بوده و در زمان رخ‌داد چنین حوادثی سردرگم نشوند، کاملا مشهود بوده است.
از طرفی، آنچه بسیار جالب و قابل توجه است امکان بازدید فیلم مربوط به این آتش سوزی در تمامی جایگاه‌های توزیع سوخت در هر نقطه از کشور است که می‌تواند به سادگی امکان بررسی واقعه و تصمیم گیری در این رابطه را برای شرکت ملی پالایش فراهم آورد.
با یک تحلیل ساده و منطقی مشخص می‌شود که اگر انفجاری در این جایگاه رخ می‌داد علاوه بر ایراد خسارت قابل توجه در منطقه، شمار بسیاری از مردم در این منطقه را طعمه مرگ کرده و زمینه ساز ایجاد یک چالش جدی در استان شده و هزینه‌های بسیار و گرفتاری‌های عدیده را برای مردم و مسوولین ایجاد می‌کرد.
و اینجاست که هنوز سوال قدیمی ما بی پاسخ می‌ماند که آیا نباید و یا نمی‌توان از کسی که با فداکاری خود مانع از به‌وقوع پیوستن چنین حادثه‌ای شده قدردانی کرد؟ آیا نباید خسارت وارده به وی را نیز جبران کرد. فداکاری، بدن مجروح و سوخته، تحمل دوماه دردهای وحشتناک حاصل از سوختگی عمیق و اکنون بدن مجروح و ناکارآمد و در پیش رو زندگی، همسر، آینده، فرزندان و …
و باز هم سوالات فراوانی که پس از شنیدن خبر نقل مکان محمدی و خانواده‌اش از منزل فعلی به منزلی کوچکتر که با هدف پرداخت بخشی از پول پیش منزل بابت بدهی‌های حاصل از فداکاری انجام شده، شاید بی‌مورد به ذهن آدمی خطور می‌کند؟!
آیا سزای فداکاری یک انسان، گرفتار شدن در دام مشکلات زندگی است؟ و جامعه با اینکه او را می‌بیند خفته یا شاید بی‌تفاوت عمل کند؟
و آیا کدام یک از ما یا کدام یک از افراد خانواده ما می‌تواند از این پس نسبت به حوادث شهر و مردم خود، رفتاری مسوولانه و فداکارانه نشان دهد؟
و با دریافت چنین بازخوردهایی نسبت به رفتارهای انسان دوستانه افرادی چون امید محمدی، آیا امیدهای محمدی دیگر، تمایلی به فداکاری‌های این‌چنینی از خود نشان خواهند داد؟
و اینکه از خودمان بپرسیم که از امید محمدی در شهرهای دیگر که مدعی ارزش‌گذاری به رفتارهای انسان دوستانه نیستند، چگونه استقبال می‌شد و در استان مرکزی که به عنوان یک استان فرهنگی همواره شناخته شده است، با این اتفاق چگونه برخورد شده است؟
خبرگزاری دانشجویان ایران در راستای رسالت کاری خود، اقدام به پیگیری این موضوع نموده و شماره تماس ۲۲۴۱۷۱۴ (0861) جهت پیگیری مسوولان از طریق این خبرگزاری اعلام می‌گردد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر