در باب عملکرد شورای شهر اراک

مهرورزان اراک: نکته ای که از نظر هیچ کس دور نیست ، عدم وجود وحدت رویه مشخص و همدلی در میان اعضای شورای شهر اراک است که بدون شک اسباب فرصت سوزی های زیادی را در دوره چهارساله این شورا فراهم کرد.

شورای شهر اراک با وجود آنکه بانی حرکت های مناسبی در اراک شده است و در موارد متعدد به خوبی به ارگان های دیگر و سازمان های این شهر تلنگر زده است ، در مقام عمل به دلیل عدم وفاق و پس از آن لجبازی مفرط معمولا نتیجه ای به دست نیاورده است.

مشکل و بحران آلودگی آب در اراک ، مشکل کیفیت نامطلوب نان در اراک ، مشکلات بهداشت و درمان ، سد کلیشه شده کمال صالح ، موازی کاری در عرصه فرهنگی ، بی مدیریتی ها در عرصه فرهنگ ، عدم استفاده مطلوب از امکانات فرهنگی استان ، اعتراض به عمکلرد مسکن و شهرسازی استان، چالش های دفع پسماند اراک و ... ، مثنوی هفتاد من کاغذی است که بارها تلنگر اقدام جدی دراین باب از سوی شورای شهر زده شده است و در مواردی نیز با تایید دادستان اراک و دیگر مسئولان شرایط بهبود هم یافته است.

تمهیداتی که از سوی سازمان مسکن وشهرسازی و یا ارگان های مسئول در باب فرهنگ ، آب ، نان و محیط زیست این شهر در نظر گرفته شده است اغلب با تاکیدات ویژه شورای شهر بوده است وحتی استارت شروع آن از این نهاد زده شده است.

این مقدمه برای این بود که بیان شود اعضای شورا در بیرون از این نهاد به خوبی بارها از حقوق حقه مردم دفاع کرده اند که نباید در باج خواهی های معمول فضای اینترنتی مغفول شود

ولی نکته ای که نباید از نظرها دور داشت ، عملکرد نه چندان مطلوب اعضای شورای شهر در نهاد شورا بوده است .

واقعیت امر این است که شورا به دلیل عدم وفاق و وجود بیش از حد آرای متناقض ونه متضاد ، وبعضی از کج روی ها ، معمولا در مقام عمل در این نهاد با چالش های جدی روبرو است.

معمولا مصوبات ، خاصیتی ندارند و اگرهم دارند در کاغذ بازی های متداول این روزهای ایران گم می شوند و خبری از آنها نیست.

شورایی که در جلسات بیرون می درخشد ، خوب تصمیم گیری می کند ، نتایج خوبی به دست می آورد ، در درون شورا به دلیل عدم وفاق و همدلی و در نتیجه آن لجبازی های کودکانه در تصمیم گیری عاجز می شود و بدیهیات را نیز نمی بیند.

دراین بین به نظر می رسد که مردم مهمترین نقش را برای از بین بردن این شرایط واین عدم وفاق بر عهده دارند.

اگر فرهنگ مطلوب استفاده از تفکرات واندیشه های حزبی ، جای فرد واحد را بگیرد ویا حداقل مردم به ائتلاف هایی که در روزهای انتخاباتی شکل می گیرد رای دهند ، می توان امید داشت که به جای لجبازی ، کار جایگزین می شود.

حزب و گروه با هر رویکردی که باشد می خواهد سالها زنده بماند و عمر کند و دراین مسیر ضامن دوامش ، برآورده کردن شعارهایی است که سرداده است و در این شرایط مردم می توانند در آینده همچنان حقوق و مطالبات خود را طلب کنند.